De 43 jarige Chantal is de trotse moeder van twee kinderen. Ze is een alleenstaande moeder en werkt fulltime in de zorg.
Ondanks dat zij een fulltime baan heeft en dus aardig wat uren maakt, komt ze iedere maand geld tekort. “Ik sta standaard rood tegen het einde van de maand,” zegt ze.
“Het is gewoon niet meer te doen met deze prijzen. Alles is duurder geworden, van boodschappen tot energie, en mijn salaris groeit niet mee.”
Haar verhaal is helaas herkenbaar voor heel veel mensen, zelfs met een vaste baan hebben velen moeite om rond te kunnen komen in het levensonderhoud.
“Ik werk keihard,” aldus Chantal. “Maar als ik mijn boodschappen doe, zie ik de prijzen van de meest simpele dingen omhoogschieten. Brood, melk, groente – alles kost nu twee keer zoveel als een paar jaar geleden.”
Chantal laat de kassabon zien van de boodschappen die ze onlangs had gedaan. “Dit is wat ik nodig had voor een week,” zegt ze terwijl ze naar het totaalbedrag wijst: €125.
“En dat is dan zonder luxe producten. Gewoon basisdingen zoals rijst, aardappelen en groenten. Het voelt alsof je een fortuin moet uitgeven om gezond te eten.”
Niet alleen de boodschappen maar ook de energienota is amper nog te betalen. “Die is ook door het dak gegaan. Vorig jaar betaalde ik rond de €150 per maand. Nu is dat bijna verdubbeld.”
”Ik ben constant bezig om de thermostaat laag te houden en apparaten uit te zetten, maar het lijkt niet te helpen.” Ondanks dat ze haar best doet om zoveel mogelijk te besparen voelt het als dweilen met de kraan open.
“Ik koop minder nieuwe kleding voor mezelf en de kinderen. Ik probeer minder vaak de auto te gebruiken. Maar zelfs dat helpt niet genoeg. Aan het einde van de maand is het saldo altijd negatief, en dan krijg ik ook nog eens rente over dat tekort.”
Dit alles zorgt niet alleen voor zorgen maar ook voor frustratie bij Chantal dit daar er weinig tot geen hulp en begrip is voor mensen zoals zij.
“Ik verdien te veel om in aanmerking te komen voor toeslagen, maar te weinig om comfortabel te kunnen leven. Het voelt alsof de middenklasse steeds verder wordt uitgeknepen.”
Haar situatie begint inmiddels ook een tol te eisen op haar mentale gezondheid, ze gaat er nog net niet gebukt onder zo laat ze weten. “Ik lig er wakker van,” geeft ze toe.
“Elke maand opnieuw die spanning: hoe ga ik het redden? Wat als er een onverwachte uitgave komt, zoals een kapotte wasmachine of een rekening die ik vergeten ben? Het is uitputtend.”
Heel veel mensen in ons landje begeven zich in dezelfde situatie als die van Chantal. Volgens het Nibud staan er steeds meer mensen in het rood en dit zijn dus niet alleen mensen met een minimum inkomen.
Ook gezinnen met twee inkomens hebben het moeilijk om de maand door te komen en de eindjes aan elkaar te knopen.“Ik hoor het ook van mijn collega’s,” vertelt Chantal.
“Iedereen heeft het erover hoe duur alles is geworden. Vroeger kon je met een week boodschappen nog wat lekkers meenemen. Nu ben je blij als je alleen de basics kunt betalen.”
Chantal wil het beste voor haar kinderen en ondanks dat ze hard haar best doet kampt ze toch af en toe met een schuldgevoel.“Ik wil dat ze een fijne jeugd hebben, maar ik moet steeds vaker nee zeggen als ze iets vragen. Dat doet pijn als moeder. Maar wat moet ik anders? Het geld groeit niet aan de bomen.”
Ze is van mening dat de overheid dan ook in actie moet gaan komen. “Er moet echt iets veranderen. De prijzen blijven maar stijgen, maar onze salarissen blijven achter. Mensen zoals ik kunnen het niet meer aan. Hoe moet dit verder?”
Ze kijkt niet hoopvol naar de toekomst en maakt zich dan ook zorgen. “Als het nu al zo moeilijk is, hoe gaat het dan over een paar jaar? Ik wil niet dat mijn kinderen opgroeien in een wereld waarin alles draait om overleven in plaats van leven.”
Opgeven is in ieder geval geen optie. “Ik probeer hoop te houden.Voor mezelf, maar vooral voor mijn kinderen. Zij verdienen een betere toekomst. En daar blijf ik voor knokken, hoe moeilijk het ook is.”
